نامه دوم

مینوی عزیزم،
سلام

مرا ببخش. راستش این چند مدت اینقدر در روزمرّه ام غرق شده‌ام که فرصت لختی آرامیدن و نوشتن و فکر کردن را ندارم. زندگی با یک دور بسیار تندی در حال حرکت است. اعتراف میکنم که تو اگر یک و فقط یک چیز از من به ارث برده باشی آن «غیرمنتظره» بودن است.  امروز صبح که از خوابگاه بیرون زدم نگاهی به مشرق انداختم. غبار آلودگی تهران دیوار بود برای دیدن خورشید دم صبح. همینطور که از خیابان رد میشدم با خودم گفتم که امشب که روز سخت به اتمام رسید شروع کنم به نوشتن برایت. از امتحان اول که بیرون آمدم یکهو پیام پدر را دیدم که نوشته بود« با بی حسی و سزارین به دنیا آمد». نمیدانم غبار آلودگی هوای این شهر بود یا اشک شوق ناخودگاه که دستم را به سمت گوشه چشمم بردم.

و اینطور تو در دوم بهمن آمدی. غیرمنتظره و ناگهانی مثل عشق. الان که برایت می‌نویسم نمیدانی که در فکر چه هستی و چه میجویی و در ذهن زیبای کوچکت چه میگذرد. راستش الان هم که اینها را میخوانی خودت جواب این سوال را نمیدانی، همه نمیدانیم. آمدن به این دنیای بزرگ افزود یک بعد به زندگی است اینقدر طوفان های سهمگین سرراحت هست که وقتی میرسی خسته ساعتهای فقط میخوابی. مثل الان تو.

بعد از شنیدن خبر به هادی (پدرت) زنگ زدم. تبریک گفتم. راستش باورم نمیشود که روزی فرا رسیده که تبریک «پدر» شدن به همبازی روزگار کودکی میگویم. میدانی این عمر و گذرش باورم نمیشود. هنوز همان حس را دارم که آخر هفته ای برسد و دایی و عمه از قاین بیایند و من از ذوق همبازی شدن با هادی و صدیقه و مهدی غرق شوم. روزگار کودکی ولی با سرعت بسیار میگذرد و همه چیز عوض میشود. از صدیقه حالا جز خبری محدود و دیداری به فاصله های زمانی 6 ماهه و شاید بیشتر ندارم. مهدی هم همینطور و هادی. جهت زندگی یک تابع احتمال وابسته به زمان است. هر کسی در مسیری میرود. اما من هنوز همان حس کودکی و بالا پریدن ها و با توپ سبز ساویز فوتبالیست شدن ها را دارم هنوز وقتی که به خانه قدیمی که دیگر مال ما نیست سر می زدم پشتی های کنار دیوار برایم دروازه گل کوچیک است و پرده راهروی رو به حیاط دروازه بزرگ با توری سفید رنگ. هنوز سرمای فرشهای اتاق میهمانی که درش عمدتا در زمستان بسته بود و تلویزیون رنگی در آنجا بود را زیر پاهایم حس میکنم. روزگاری که از دیدن تلویزیون رنگی ذوق میکردیم و تله تکس برایمان شده بود دنیای از اطلاعات.

این چیزهای لابد در عصری که اینها به دستت میرسد مسخره کننده است. میدانم. که این ذات ناپایدار دنیاست.  میدانی، هیچ چیز این دنیا را به هر قیمتی نخواه! هیچ چیز! این اصل ار زندگی کن و بببین که چطور آرامشی بر دلت می نشیدنت. نه آرامشی کور کننده که تو را از حرکت متوقف کند.

روزگار به سرعت خواهد گذشت، سرعت باد. روزی تو تبریک مادر شدن برای مهسا خواهی فرستاد. روزی دنیای را با سرعت بالا در جوانی کشف خواهی کرد. روزی همه چیز با سرعت خواهد رفت. روی گونه هایمان چروک خواهد افتاد و روزی از رفتن دیگران خواهی گریست. از رفتن من ، از رفتن سایرین. بگذریم که روز آمدنت قرار نیست تلخ باشد. هرچند که رفتن تلخ نیست. اینجا جز یک متغییر STOCK چیزی دیگری نیست. مقصد نهایی جا دیگری است.

برایت نامه خواهم نوشت. تا روزی که ملاقتت کنم. راستی، نام تو از یک جهت دیگر بر معنای زیبایش برایم دلنشین است. برای اینکه یادآوری «او» است. و انگار تو نشانه‌ای از او در خود داری.