منفی یک
وقتی آمدم به شادمان چون شادمان نبودم گفتم چیزی نمی نویسم، و ننوشتم! حالا مجددا امده ام شادمان، اینبار نه اینجا آن شادمان قبلی است و نه من آن آدم ناشادمان! ولی در یک چیز یکسان است! منقوصیت من و عدم قطیعت ها...
امروز دندان نیش پایین را کشیدم. رفتم مطب دکتری که علیرضا معرفی کرده بود. خیلی خوش برخورد و مهربان بودند و مشخص بود که شغلشان خدمت کردن است نه پول در آوردن. این دندان نیش چون از بقیه جلوتر افتاده بود همیشه مثل یک ابزار برای من بود. از بریدن چسب با دندان، تا ور رفتن با ناخن و شاید در موارد اضطراری گاز کردن :))
حالا نیست و من یک چیزی کم دارم. مثل یک همراهی که یکباره نباشد. شاید سرآغاز یک تغییر است. یک تغییر اساسی در مسیر زندگی. آیا من تغییر پذیرام؟ آیا افکار ما به واقعیت می پیوندد؟ آیا باید بروم دنبال زندگی ام در ینگه دنیا یا بنشنیم بقل دست حمید آقا و کار اساسی یادبگیرم هرچند سخت و دشوار.
خدایا فقط راه راست را نشان نده، ما را بکشان به آن
