از ایّام بهمن

تهویه مرکزی ایده‌ی مسخره‌ایست وقتی هر کسی دمای مطلوبش فرق دارد. اینقدر اتاق همیشه گرم است که در کل این زمستان نه چندان سرد نیازی به پتو نداشتم. در بهترین حالت یک پتوی مسافرتی آبی رنگ که دیگر کهنه بودنش فریاد است. گرمای اتاق یک دلیل اضافه است که تقریبا زمان خاصی در خوابگاه نیستم. یا در حال خواب یا در حال گذارن زندگی در مجازی مابقی هم این طرف و آن طرف. حرف خاصی با هم اتاقی ها ندارم ازین نظر. بندگان خدا بسیار خوب و مهربانند. 
حالا این نمیشه شب گرمای اتاق اذیت میکند میرود درب بالکن را باز کنم. گربه ای کز گرده روی لبه. مرا می بیند و می جهد. سرمای معتدل هوا با بوی بارانش تمام آنتروپی ها را می برد. نفسم تازه میشود. نفس تازه، چیزی است که لازمش دارم. تازگی.

احوالاتم مانند اواسط کارشناسی است. در حد گذران. پروژه درس احتمالات از آن مسیری که به نظرم بود نمیشود. باید از اساس عوضش کنم هرچند کار خاصی هم نکردم. چند روز پیش با هم صحبت کردیم. حرف از یک گروه تحلیل دیتا بود. حرف های امیدوار وسط این استخر ناامیدی که همه در آن غرقه ایم.

بدقول شده ام. شارژ هم کار که قرض گرفته بودم مدت هاست که دست من است و امشب پیام داده که بیاورم. TOC یک مقاله را برای جواد باید بفرستم و یک هفته گذشته است. ثبت نام ERP را کرده ام ولی کتابهایش هنوز باز نشده است. از ابتدای مهر با سعید برنامه ورزش داریم و هنوز هیچ نکرده ایم. هزار هزار کار نکرده دارم. اینقدر که استخری از کارهای انجام نداده شده است. پیشتر حجم بالایشان روی اعصاب بود و از خودم دلگیر میشدم حالا ولی کنار آمده ام. به این حجم به این تاخیر در انجام. پدر شب پیام داده که تعویض کارت ملی را یادت نرود. این را هم به لیست کارهای انجام نداده اضافه میکنم. 

نمیدانم چرا ولی از هر منظری نگاه میکنم این شرایط فعلی دنیا باید با یک اتفاق خاص جابجا شود. حداقل در ایران تا 3-4 سال آینده. شده است مثل نوسانات سهام بعد از یک مدت زیاد نوسان حول یک نقطه وارد فاز جدیدی میشود. یک جورهایی دلم میخواهد زمان را جلو بزنم برای ان فاز جدید. این قسمت ها دارد خسته کننده می‌شود. میدانی نیاز به تازگی است. به هوایی نو. به باد خنک از خیابان باران زده در نیمه شب.